Kίσινγκερ: Κατώτεροι οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες από τους Αντενάουερ και Ντε Γκολ

«Ευελιξία τύπου Νίξον» απαιτείται, κατά τον Χένρι Κίσινγκερ, στη σύγχρονη γεωπολιτική, προκειμένου να εκτονωθούν οι εντάσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας καθώς και της Ρωσίας με την Ευρώπη.

Σε συνέντευξή του στο Bloomberg, o πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ τόνισε μεν ότι δεν πρέπει να επιτραπεί στην Κίνα να αναλάβει την παγκόσμια ηγεμονία, αλλά προειδοποίησε τον Τζο Μπάιντεν ότι θα πρέπει να προσέξει να μην επιτρέψει στην εσωτερική πολιτική να παρέμβει αναφορικά «με τη σημασία της κατανόησης της μονιμότητας της Κίνας».

«Ο Μπάιντεν και προηγούμενες κυβερνήσεις επηρεάστηκαν πάρα πολύ από το πώς βλέπουν στις ΗΠΑ την Κίνα» είπε ο 99χρονος Κίσινγκερ, ο οποίος είχε συμβάλει στην αποκατάσταση των σινο-αμερικανικών σχέσεων τη δεκαετία του 1970.

«Είναι, φυσικά, σημαντικό να αποτραπεί η ηγεμονία της Κίνας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας». Αλλά «αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με ατέρμονες αντιπαραθέσεις» πρόσθεσε ο Κίσινγκερ, που είχε δηλώσει προηγουμένως ότι η εντεινόμενη αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κίνας διακινδυνεύει μια παγκόσμια «καταστροφή, συγκρίσιμη με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο».

Η άποψη του Κίσινγκερ για τους Ευρωπαίους ηγέτες

Η γεωπολιτική και οι σχέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων αποτελούν τον πυρήνα του νέου βιβλίου του Κίσινγκερ, με τίτλο «Leadership: Six Studies in World Strategy» («Hγεσία: Έξι Μελέτες για την Παγκόσμια Στρατηγική»), που εστιάζει σε έξι ηγέτες: τον Γερμανό Κόνραντ Αντενάουερ, τον Σαρλ Ντε Γκολ, τον Ρίτσαρντ Νίξον, τον Ανουάρ Σαντάτ της Αιγύπτου, τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τον πρώτο πρωθυπουργό της Σιγκαπούρης, Λι Κουάν Γιου.

Σελίδες: 1 2

Ο Πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί ακόμη να έχει εκπλήξεις. Η μεγαλύτερη ίσως για τον ίδιο τον Πούτιν…

του Thomas L. Friedman

Πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι η Ρωσία θα κάνει… περίπατο στην Ουκρανία μετά από την εισβολή στις 24 Φεβρουαρίου, ωστόσο σήμερα συμπληρώθηκαν 108 μέρες μαχών.

Σε αυτό τον πόλεμο οι εκπλήξεις είναι πολλές, με τον γνωστό αρθρογράφο των New York Times, Τόμας Φρίντμαν να εκτιμά, σε άρθρο του, ότι η μεγαλύτερη δεν έχει έρθει ακόμα και αυτή μπορεί να αφορά τον Βλαντίμιρ Πούτιν.

Αν και οι Αμερικάνοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε σχεδόν τίποτα άλλο, οι περισσότεροι συμφωνούν με την κίνηση των ΗΠΑ να παράσχουν γενναιόδωρη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, σημειώνει ο Φρίντμαν. Οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν να βρουν την Ουκρανία στον χάρτη έως και πριν από λίγους μήνες, υπενθυμίζει ο αρθρογράφος των NYT.

Διαβάστε επίσης: Προσπάθειες για να σωθούν οι τρεις ξένοι μαχητές που καταδικάστηκαν σε θάνατο από τις αρχές του Ντονμπάς
Ο πόλεμος θυμίζει αγώνα σούμο
Ωστόσο, σύμφωνα με τον Φρίντμαν, η διατήρηση αυτής της υποστήριξης καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού θα είναι διπλά σημαντική, καθώς ο πόλεμος εισέρχεται πια σε μια φάση που θυμίζει αγώνα σούμο. Σε μια φάση δηλαδή κατά την οποία δύο γιγάντιοι παλαιστές προσπαθούν μεν να πετάξουν ο ένας τον άλλο έξω από το ρινγκ χωρίς όμως να τα καταφέρνουν αλλά και χωρίς να τα παρατάνε.

Ο ίδιος ο Φρίντμαν δηλώνει βραχυπρόθεσμα αισιόδοξος όταν εκφράζει την ελπίδα πως η πλειοψηφία των Αμερικανών θα συνεχίσει – παρά την άνοδο στις τιμές της ενέργειας και των τροφίμων – να τάσσεται υπέρ της στήριξης προς την Ουκρανία έως ότου εκείνη μπορέσει να ανακτήσει στρατιωτικά την κυριαρχία της ή να συνάψει μια αξιοπρεπή ειρηνευτική συμφωνία με τον Πούτιν.

Για να δικαιολογήσει αυτήν του την αισιοδοξία, ο Τόμας Φρίντμαν επικαλείται όσα γράφει στο νέο του βιβλίο με τον τίτλο «The Four Ages of American Foreign Policy» («Οι τέσσερις εποχές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής» ελληνιστί) ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Μάικλ Μάντελμπαουμ που διδάσκει αμερικανική εξωτερική πολιτική στο Johns Hopkins School of Advanced International Studies.

Σελίδες: 1 2

Μπορούν η Google και το Facebook να καταργήσουν τα κράτη;

Την 6η Ιανουαρίου, όταν ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ενθάρρυνε τους χιλιάδες followers του στο Twitter να εισβάλουν στο κτίριο του αμερικανικού Καπιτωλίου, οι πιο αποτελεσματικές αποφάσεις για την αποκατάσταση της τάξης δεν πάρθηκαν από την αστυνομία ή τον στρατό των ΗΠΑ. Αλλά από τους γίγαντες της τεχνολογίας.

Το Facebook και το Twitter «πάγωσαν» τους λογαριασμούς του Αμερικανού προέδρου επικαλούμενα τα posts που επαινούσαν τους εισβολείς. Η Amazon, η Apple και η Google ουσιαστικά απαγόρευσαν το Parler, μία πλατφόρμα εναλλακτική του Twitter, την οποία χρησιμοποιούσαν οι υποστηρικτές του Τραμπ για να ενθαρρύνουν και να συντονίσουν την εξέγερση, μπλοκάροντας την πρόσβασή της στις υπηρεσίες Web-hosting και τα app stores τους. Μεγάλες πλατφόρμες χρηματοοικονομικών υπηρεσιών, όπως οι PayPal και Stripe σταμάτησαν να εκκαθαρίζουν πληρωμές προς την καμπάνια του Τραμπ.

Σελίδες: 1 2

ΝΥΤ: Ο ενταφιασμός του αμερικανικού ονείρου στο Αφγανιστάν

Σε αυτήν τη φωτογραφία αρχείου η Thania Sayne θρηνεί για τον χαμό του συζύγου της στο Αφγανιστάν. Ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος στο δεύτερο παιδί τους όταν εκείνος σκοτώθηκε στην επαρχία Κανταχάρ. Φωτ. Associated Press

Η ταχεία ανακατάληψη της πρωτεύουσας Καμπούλ από τους Ταλιμπάν, δύο δεκαετίες μετά την πανάκριβη και αιματηρή προσπάθεια των Δυτικών για την εγκατάσταση μιας κοσμικής κυβέρνησης με λειτουργικές ένοπλες δυνάμεις στο Αφγανιστάν είναι κατά βάση ένα τραγικό γεγονός.

Η ταχεία ανακατάληψη της πρωτεύουσας Καμπούλ από τους Ταλιμπάν, δύο δεκαετίες μετά την πανάκριβη και αιματηρή προσπάθεια των Δυτικών για την εγκατάσταση μιας κοσμικής κυβέρνησης με λειτουργικές ένοπλες δυνάμεις στο Αφγανιστάν είναι κατά βάση ένα τραγικό γεγονός.

Σελίδες: 1 2

Microsoft: Tο 41% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού θα παραιτηθεί εάν ο εργοδότης επιβάλλει την διακοπή της τηλεργασίας και την επιστροφή στο γραφείο….

• 

Η έρευνα της Microsoft με τίτλο The Next Great Disruption Is Hybrid Work – Are We Ready? (Η επόμενη μεγάλη διαταραχή είναι η υβριδική εργασία – Είμαστε έτοιμοι;) πραγματοποιήθηκε σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία και διαπίστωσε ότι το 38% των εργαζομένων σχεδίαζαν να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους τους επόμενους έξι μήνες με ένα χρόνο, ενώ σύμφωνα με άλλη έρευνα στις ΗΠΑ, το 42% των εργαζομένων θα παραιτούνταν εάν η εταιρεία τους δεν προσέφερε επιλογές τηλεργασίας μακροπρόθεσμα.

Νέες τάσεις στην εργασία

Με βάση έρευνες σε περισσότερους από 30.000 εργαζόμενους σε 31 χώρες, η έκθεση της Microsoft συγκέντρωσε τρισεκατομμύρια δεδομένα από εφαρμογές, συμπεριλαμβανομένων των Teams, Outlook και  Office 365, για να μετρήσει τα επίπεδα παραγωγικότητας και δραστηριότητας.

Οι επτά τάσεις που δείχνουν οτι ο κόσμος της εργασίας έχει αναδιαμορφωθεί βαθιά από την πανδημία:

1. Η ευέλικτη εργασία ήρθε για να μείνει
2. Οι ηγέτες δεν έχουν επαφή με τους υπαλλήλους και χρειάζονται μια κλήση αφύπνισης
3. Πίσω από την υψηλή παραγωγικότητα βρίσκεται ένα εξαντλημένο εργατικό δυναμικό
4. Η Gen Z (η γενιά των ατόμων 18-25 ετών) βρίσκεται σε κίνδυνο και θα χρειαστεί να ενεργοποιηθεί ξανά
5. Τα συρρικνούμενα δίκτυα θέτουν σε κίνδυνο την καινοτομία
6. Η αυθεντικότητα θα δώσει ώθηση στην παραγωγικότητα και την ευημερία
7. Το ταλέντο βρίσκεται παντού σε έναν υβριδικό κόσμο

Σελίδες: 1 2 3

Ψυχοπολιτική και νέες τεχνικές εξουσίας*…

του Ανδρέα Βατσινά.

Στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Psychopolitik: Neoliberalismus und die neuen Machttechniken» [1] (Ψυχοπολιτική: Νεοφιλελευθερισμός και νέες τεχνικές εξουσίας) ο Buyng Chul-Han –Κορεάτης φιλόσοφος ο οποίος είναι καθηγητής στο Βερολίνο και γράφει στη γερμανική γλώσσα– προσφέρει μια διαγνωστική της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης κοινωνίας, αναλύοντας τους μηχανισμούς εξουσίας που λειτουργούν σε αυτή.

Το βιβλίο είναι μόλις 70 σελίδες, πυκνογραμμένο, με κοφτές, σύντομες προτάσεις, ενώ περιλαμβάνει πολύ ετερογενείς θεματικές (από τα ‘Big Data’, την (αυτο)επιτήρηση και το ‘ψηφιακό πανοπτικό’ στα social media, μέχρι τον ‘ποσοτικοποιημένο εαυτό’, τα συναισθήματα ως πρώτες ύλες της άυλης παραγωγής κλπ.). Η παρουσίαση αυτή θα είναι πολύ επιλεκτική, εστιάζοντας κυρίως στις δυνατότητες που μας προσφέρει το βιβλίο για:

1. μια ανάλυση των νεοφιλελεύθερων τεχνικών εξουσίας 2. μια κριτική ορισμένων ψυχοτεχνικών που συμβάλλουν στην παραγωγή των ψυχισμών που χρειάζεται ο σύγχρονος καπιταλισμός και 3. μια εναλλακτική θεώρηση και πιθανή πολιτικοποίηση κάποιων ψυχισμιακών προβλημάτων.

Νεοφιλελεύθερη ψυχοπολιτική

Ο συγγραφέας εντοπίζει τη μετάβαση από μια πειθαρχική-βιοπολιτική τεχνική εξουσίας που βασίζεται στον καταναγκασμό, στην υπακοή και στην επιβολή, λειτουργώντας μέσω απαγορεύσεων, λογοκρισίας ή μιας βίας που ασκείται ενάντια στη θέληση εκείνων που καθυποτάσσονται, σε μια –χαρακτηριστικά νεοφιλελεύθερη– ψυχοπολιτική τεχνική εξουσίας η οποία ενεργοποιεί, κινητοποιεί, βελτιστοποιεί, συνδέεται με ‘projects’ και ‘πρωτοβουλίες’, και δεν επιβάλλει την υπακοή. Προσελκύει και καλοπιάνει αντί να απαγορεύει, είναι περισσότερο καταφατική παρά αρνητική, περισσότερο θελκτική παρά καταπιεστική. Σε αντίθεση με το πανοπτικό του Bentham

Σελίδες: 1 2 3 4

Από την ανοσία των πολλών στην αθανασία των λίγων…

του Θεοφάνη Τάση*

Το 2020 συντελέστηκε ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση συγχώνευσης ανθρώπου – μηχανής που πρεσβεύει ο υπερανθρωπισμός. Η εταιρεία Neuralink δημιούργησε ένα εγκεφαλικό εμφύτευμα που επιτρέπει τη διάδραση με ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ο υπερανθρωπισμός είναι ένα σύνθετο, μη ομοιογενές ρεύμα μεταξύ φιλοσοφικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφίας της τεχνικής, που συνενώνει ποικίλες προβληματικές από ετερόκλητα πεδία όπως η φυσική, οι κοινωνικές επιστήμες, η νευροεπιστήμη, η πληροφορική, η μοριακή βιολογία, η ρομποτική και η έρευνα για την τεχνητή νοημοσύνη. Στοχεύει στην τροποποίηση και αναβάθμιση του ανθρώπου μέσω της τεχνικής, πρεσβεύοντας ότι η βιολογική εξέλιξη είναι ατελής και δίχως κατεύθυνση, ως εκ τούτου θα πρέπει να την αναλάβουμε οι ίδιοι.

Υιοθετώντας στοιχεία του ανθρωπισμού όπως ο ορθός λόγος, η αυτογνωσία, η επιμέλεια εαυτού και η αυτονομία, ο υπερανθρωπισμός τα μεθερμηνεύει με αναφορά το ιδεώδες της δημιουργίας ενός νέου ανθρώπινου είδους. Εν ολίγοις, όπως ο άνθρωπος ξεπέρασε τη ζωώδη φύση του, έτσι οφείλει να υπερβεί πλέον την ανθρώπινη στην παρούσα βιολογική μορφή της.

Οι υπερανθρωπιστές πρεσβεύουν ότι ανανεώνουν και ολοκληρώνουν την παράδοση του ανθρωπισμού εκπληρώνοντας τις υποσχέσεις του για την τελείωση του ανθρώπου. O,τι ο ανθρωπισμός επεδίωκε μέσω της Παιδείας, της πνευματικής και σωματικής άσκησης, ο υπερανθρωπισμός υποστηρίζει ότι θα το πετύχει με τη χρήση της τεχνικής. Εναρμονίζοντας την επιθυμία της αυτοβελτίωσης με την επιθυμία της αθανασίας, το αίτημα της ανθρώπινης τελείωσης γίνεται πλέον πρόταγμα θέωσης του ανθρώπου. Με αυτή την έννοια, στον υπερανθρωπισμό δεν επιχειρείται η υπέρβαση του ανθρώπου καθαυτού, αλλά η αδιεχής βελτίωση των σωματικών και ψυχικών ικανοτήτων του. Eτσι, από την ανθρωπολογική περιγραφή του ανθρώπου ως όντος ικανού για αυθυπέρβαση εξάγεται η κανονιστική απαίτηση του ελέγχου της βιολογικής εξέλιξής του μέσω της τεχνικής.

Σελίδες: 1 2 3

Ο απανθρωπισμός του ανθρώπου

του Φίλιππου Sherrard

[…] Η αυξανόμενη επιρροή της σύγχρονης επιστημονικής νοοτροπίας και η μετάφρασή της σε κοινωνικές μορφές, βάδισαν χέρι – χέρι με τον απανθρωπισμό του ανθρώπου, και ταυτόχρονα της κοινωνίας. Μια τέτοια διαδικασία απανθρωπισμού δεν ήταν βέβαια συμπτωματική. Αντίθετα, είναι αναπόφευκτη από τη στιγμή που οι κανόνες της σύγχρονης επιστημονικής νοοτροπίας αρχίζουν να εφαρμόζονται στη σφαίρα των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων για τον απλό λόγο ότι, όπως θα διευκρινήσω παρακάτω, ακριβώς σ’ εκείνες τις προϋποθέσεις πάνω στις οποίες βασίζεται αυτή η νοοτροπία οικοδομείται μια απανθρωπία. Πρέπει να θυμόμαστε ότι οι «σαφείς» και «διακεκριμένες» έννοιες που αποτελούν τη βάση της σύγχρονης επιστήμης δεν είναι σαφείς και διακεκριμένες από μόνες τους, αλλά μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας κάποιας σειράς αρχών και αξιωμάτων. Άνθρωποι σαν το Γαλιλαίο και τον Καρτέσιο δεν ήταν μόνο αναγκασμένοι ν’ αντικαταστήσουν μια σειρά από θεωρίες, με άλλες καλύτερες. Έπρεπε να καταστρέψουν ένα κόσμο για να βάλουν στη θέση του έναν άλλο. Ήταν αναγκασμένοι να γκρεμίσουν ένα διανοητικό πλαίσιο και να το αντικαταστήσουν μ’ ένα άλλο.

Η σύγχρονη επιστήμη προϋποθέτει ριζική αναδιαμόρφωση της διανοητικής μας αντίληψης. Συνεπάγεται νέα προσέγγιση της ύπαρξης, νέα προσέγγιση της φύσης, με λίγα λόγια μια νέα φιλοσοφία. Καθώς η σύγχρονη επιστήμη γεννήθηκε στη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, ταυτόχρονα με το κύμα ενθουσιασμού που δημιουργήθηκε από τη διατύπωση και την εφαρμογή αυτής της νέας φιλοσοφίας, είχαμε την τάση να δεχθούμε ότι αποτελεί ένα μεγαλειώδη δρόμο, μια υπέροχη πρόοδο από μέρους της ανθρωπότητας, ένα σημάδι της ωρίμανσής μας. Τώρα που αρχίζουμε να βλέπουμε τις συνέπειες της συνθηκολόγησής μας –και αρχίζουμε μόλις να τις βλέπουμε– δεν είμαστε και τόσο βέβαιοι γι’ αυτό. Αλλ’ ακόμα κι έτσι, είναι δύσκολο για μας να παραδεχθούμε ότι ολόκληρο το σύγχρονο επιστημονικό πείραμα δεν είναι με κανένα τρόπο πρόοδος, και ίσως είναι μια φρικτή αποτυχία. Κι όμως δεν υπάρχει λόγος για να μην είναι έτσι. Τα πράγματα πρέπει να κρίνονται από τους καρπούς τους. Κι ένας από τους καρπούς της σύγχρονης επιστήμης, εγγενής στη φιλοσοφία της, και ξεκάθαρος για οποιονδήποτε είναι ο απανθρωπισμός του ανθρώπου και της κοινωνίας που έκτισε εν ονόματί του.

Σελίδες: 1 2 3 4 5 6

Η ήττα της σκέψης

του Alain Finkielkraut, ακαδημαϊκού

Η ήττα της σκέψης βρίσκεται στη ρίζα της σύγχρονης πολιτιστικής παρακμής. Με βάση τη σκέψη της Hannah Arendt, ο Alain Finkielkraut στο βιβλίο του Η ήττα της σκέψης περιγράφει χρονολογικά τα γεγονότα που είναι υπεύθυνα για τη «βαρβαρότητα του σύγχρονου κόσμου», όπου η αυθεντία των μεγάλων έργων του πνεύματος δεν υφίσταται πλέον. Για τον φιλόσοφο, η επικράτηση της μισαλλοδοξίας και του παιδισμού στον πολιτισμό προήλθε από τη διαστροφή του δημοκρατικού λόγου και του πνεύματος του Διαφωτισμού.

Η ήττα της σκέψης ξεκίνησε με τη Γαλλική Επανάσταση. Αυτή είναι πράγματι, χρονολογικά, το πρώτο γεγονός της νεωτερικότητας στη εμφάνισης της εθνικοποίησης των ιδεών. Ο Alain Finkielkraut παρουσιάζει την παράδοξη ιδεολογική εξέλιξη του γεγονότος: η φιλοσοφία του Διαφωτισμού υποστήριζε πρωτίστως τον οικουμενισμό της σκέψης και τον εκδημοκρατισμό του πολιτισμού· μετά, οι επαναστάτες καθόρισαν το άτομο σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση του και όχι πλέον σύμφωνα με την κληρονομικότητα ή την εθνικότητά του. «… το επαναστατικό έθνος ξερίζωνε τα άτομα και τα όριζε με βάση την ανθρώπινη φύση τους παρά από τη γέννησή τους. Δεν επρόκειτο για αποκατάσταση μιας συλλογικής ταυτότητας σε όντα χωρίς συντεταγμένες ή σημεία αναφοράς. Αντιθέτως, επρόκειτο για ριζική επιβεβαίωση της αυτονομίας τους, απελευθέροντάς τους από οποιαδήποτε οριστική μετοχή σε κάτι». Ωστόσο, οι αντεπαναστάτες και οι παραδοσιακοί στοχαστές έθεταν στη μαύρη λίστα αυτό που είδαν ως σχέδιο ξεριζωμού, ενώ επρόκειτο, ως προς τον Διαφωτισμό, για την καλλιέργεια του ανθρώπου. Επομένως, αρνήθηκαν την εξαφάνιση της μετοχής τους στη γη ή της ιδιαιτερότητας των λαών – ειδικά εκείνης των Γάλλων. Εδωσαν, δηλαδή, προτεραιότητα στο έθνος, τονίζοντας την ιδιαιτερότητα του λαού, την εδαφικότητά του, και την αυτοκρατορική κλίση της γαλλικής σκέψης.

Σελίδες: 1 2

Times: Το παιχνίδι της Τουρκίας είναι θανατηφόρο και ο Τζόνσον το γνωρίζει καλά

Με ένα άρθρο καταπέλτης στους «Times» του Λονδίνου την Κυριακή 11.10.2020 με τίτλο «Το παιχνίδι της Τουρκίας είναι θανατηφόρο και ο Johnson  το γνωρίζει πολύ καλά» και υπότιτλο «O προ παππούς του Πρωθυπουργού λυντσαρίστηκε γιατί καταδίκασε την αρμενική γενοκτονία», ο αρθρογράφος  Dominic Lawson απευθύνεται ουσιαστικά προς τον πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον επικρίνοντάς τον για την στάση του έναντι της Τουρκίας. «Η σιωπή της βρετανικής κυβέρνησης είναι ντροπή», αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Φανταστείτε τη Γερμανία να επεμβαίνει στρατιωτικά στην διαμάχη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων στέλλοντας μισθοφόρους να πολεμήσουν το κράτος του Ισραήλ χρησιμοποιώντας τα αεροπλάνα της να ρίξουν ισραηλινά και τα drones να βομβαρδίζουν αμάχους. Είναι αδύνατον, γιατί

Σελίδες: 1 2

Stratfor 2020 Fourth-Quarter Forecast Summary

Published September 28, 2020
Overview
The last quarter of 2020 will be a waiting game — waiting for the results of the U.S. election in November, waiting on economic numbers to see if any of the third quarter’s rebound can be sustained, and waiting to see where COVID-19 outbreaks continue to grow and if trial vaccines will see any initial success. Economic activity will be subject to the uncertainty of renewed restrictions in the face of new outbreaks. China will likely be the only major economy to close out the year with positive growth. Much of the rest of the world, including advanced economies and many emerging markets will have negative growth for 2020, with many having strong positive growth from a low base in Q3 and a deceleration in Q4.

U.S. influence on global behavior as well at the U.S. presidential election will be center stage during the fourth quarter. Multilateral and bilateral decisions involving the United States will decelerate during the quarter as the world waits to see who wins the election on Nov. 3, and the outcome will result in either policy scrambles or last minute-appointments by a lame-duck administration or renewed determination regarding some policy agendas like trade disputes or immigration policy by a second-term Trump administration focused on leveraging an electoral mandate to carry out its policies.

One trend that will continue regardless of the election outcome is U.S.-China competition across all current economic and security challenges, with points of particular tension over technology, Hong Kong the South China Sea and human rights issues. We expect anti-China rhetoric from either a Biden or Trump administration, while China will seek to leverage its current economic growth while the rest of the world struggles, even using global trials of its COVID-19 vaccine to gain soft power.

Σελίδες: 1 2 3

Γιατί ο ελληνοτουρκικός διάλογος θα είναι παρένθεση – Εκτός κι αν…

του Σταύρου Λυγερού

Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως έχουμε εισέλθει στην τελική ευθεία για να αρχίσει ο ελληνοτουρκικός διάλογος, όπως αποκαλούν για επικοινωνιακούς λόγους τις διαπραγματεύσεις. Ο ελλιμενισμός του Oruc Reis ήταν το πρόσχημα που ζητούσε ο Μητσοτάκης για να καθίσει στο τραπέζι, ισχυριζόμενος –σε αντίθεση με τους Τούρκους– ότι το μόνο θέμα στην ατζέντα θα είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ.

Κι αυτό, παρότι ο Τσαβούσογλου –στη συνέντευξή του στο CNN Turk– δήλωσε πως στην τηλεδιάσκεψη που είχε με την Μέρκελ, ο Ερντογάν ξεκαθάρισε ότι το Oruc Reis δεν αποσύρθηκε, αλλά ελλιμενίστηκε για εργασίες συντήρησης, που θα διαρκέσουν μερικές εβδομάδες, προσθέτοντας: «Αφού ολοκληρωθεί η συντήρηση, θα συνεχίσουμε τις δραστηριότητές μας με αποφασιστικότητα».

Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι στην καλύτερη περίπτωση η Άγκυρα θα κρατήσει το Oruc Reis στην Αττάλεια μόνο εάν κρίνει ότι οι διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα εξελίσσονται κατά τον τρόπο που επιδιώκει. Τι επιδιώκει η Άγκυρα; Το είπε ξεκάθαρα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών. Θέλει στην ατζέντα να συμπεριληφθούν όλες οι μονομερείς τουρκικές επεκτατικές διεκδικήσεις (εύρος ελληνικών χωρικών υδάτων, «γκρίζες ζώνες» και αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου) με αρχικό στόχο να νομιμοποιηθούν πολιτικά.

Ο Τσαβούσογλου απέρριψε ότι στην ατζέντα θα είναι μόνο η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ. Είπε, μάλιστα, ότι θέματα που βάζει η Άγκυρα έχουν στο παρελθόν συζητηθεί στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών. Αυτό είναι αληθές, τουλάχιστον για τα ελληνικά χωρικά ύδατα.

Σελίδες: 1 2

Covid19: Ο 21ος αιώνας τώρα ξεκινάει

του Jérôme Baschet*

Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο 20ός αιώνας ξεκίνησε το 1914, με την έναρξη του κύκλου των Παγκοσμίων Πολέμων. Δίχως αμφιβολία, κάποτε θα λέγεται ότι ο 21ος αιώνας ξεκίνησε το 2020, όταν εμφανίστηκε ο SARS-CoV-2. Φυσικά, τα μελλοντικά σενάρια παραμένουν πολύ ανοιχτά, αλλά τα αλυσιδωτά γεγονότα που έχουν πυροδοτηθεί από την εξάπλωση του κορωναϊού, μας προϊδεάζουν για τις ολοένα εντονότερες καταστροφές που θα συμβούν στον παροξυσμικό μας κόσμο, ο οποίος ήδη φέρει τα σημάδια της υπερθέρμανσης και βαδίζει σταθερά προς μια μέση αύξηση θερμοκρασίας κατά 3 ή 4 βαθμούς. Μπροστά στα μάτια μας διαπλέκονται, ολοένα και πυκνότερα, οι ποικίλοι παράγοντες μιας κρίσης που μια τυχαιότητα, τόσο απρόβλεπτη όσο και διαρκώς αναγγελλόμενη, αρκεί για να την πυροδοτήσει.

Η κατάρρευση και η διάλυση της ζωής, η διατάραξη του κλίματος, η επιταχυνόμενη αποσύνθεση της κοινωνικής ζωής, η απαξίωση των κυβερνήσεων και των πολιτικών συστημάτων, η αχαλίνωτη επέκταση της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής ευθραυστότητας, η αποτυχία να διατηρηθεί ένα επαρκές επίπεδο ανάπτυξης είναι μόνο μερικοί από αυτούς τους παράγοντες: αυτές οι τάσεις ενισχύουν η μία την άλλη και γεννούν μιαν ακραία ευαλωτότητα που οφείλεται στο γεγονός ότι το πλανητικό σύστημα βρίσκεται πια σε κατάσταση μόνιμης δομικής κρίσης. Στο εξής, κάθε φαινομενική σταθερότητα δεν θα είναι παρά μεταμφίεση της αυξανόμενης αστάθειας.

Σελίδες: 1 2

Η στρατηγική του προέδρου Τραμπ κατά της Τεχεράνης

του M. Doran*

Περισσότερο από κάθε άλλη αμερικανική στρατιωτική επιχείρηση μετά την εισβολή στο Ιράκ, η δολοφονία του υποστρατήγου Κασέμ Σουλεϊμανί αποτελεί σεισμικό γεγονός. Οι δολοφονίες του Οσάμα μπιν Λάντεν και του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, ηγετών της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους αντίστοιχα, ήταν σίγουρα σημαντικές, αλλά αποτελούσαν συμβολικές πράξεις, καθώς οι οργανώσεις τους είχαν σχεδόν καταστραφεί. Η εξόντωση του αρχιτέκτονα της χρόνιας ενεργούς εκστρατείας βίας της Ισλαμικής Δημοκρατίας κατά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους αντιπροσωπεύει τεκτονική μετατόπιση στην πολιτική της Μέσης Ανατολής.

Η σημασία του θανάτου του Σουλεϊμανί αποτυπώνεται στον ρόλο που έπαιξε στην ενίσχυση της λιβανικής σιιτικής οργάνωσης Χεζμπολάχ και στην ανάδειξή της σε ισχυρό κράτος εν κράτει. Η τρομοκρατική αυτή οργάνωση εξασφάλιζε κεφάλαια, όπλα και διαταγές από την Τεχεράνη, για να αποκτήσει πυραυλική ισχύ μεγαλύτερη από εκείνη πολλών κρατών της περιοχής. Η επιτυχία της οργάνωσης υπήρξε εντυπωσιακή, βοηθώντας στην εξάπλωση της ιρανικής επιρροής σε όλο τον αραβικό κόσμο.

Σελίδες: 1 2

STRATFOR: Τι κέρδισε και τι ρισκάρει η Μόσχα στη Συρία

του Omar Lamrani

Τέσσερα μόλις χρόνια μετά την έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, η Μόσχα συνεχίζει να απολαμβάνει διπλωματικά, εμπορικά και στρατιωτικά οφέλη από τις επιχειρήσεις της στο Λεβάντε.

Προκαλώντας διχόνοια μεταξύ των αντιπάλων της στο ΝΑΤΟ, δοκιμάζοντας νέα όπλα και πολλά άλλα, η Ρωσία έχει καταγράψει σειρά στρατηγικών και τακτικών επιτυχιών στη Συρία. Ανεξάρτητα από τα κέρδη αυτά, ο δρόμος για τη Μόσχα από εδώ και πέρα δεν είναι δίχως εμπόδια: από τη μεγαλύτερη έκθεση σε στρατιωτικές επιθέσεις μέχρι την προοπτική να υποστεί η Ρωσία παράπλευρες απώλειες σε τοπικές μάχες ισχύος, υπάρχουν πολλά ρίσκα στον ορίζοντα.

Κίνηση υψηλής απόδοσης

Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα επιτεύγματα της Ρωσίας στη Συρία είναι τα υπέρμετρα κέρδη που καρπώθηκε με συγκριτικά χαμηλό κόστος. Με τη συμμετοχή της να φτάνει σε μια δύναμη περίπου 5.000 στρατιωτών, οι περισσότεροι από τους οποίους ανέλαβαν την εναέρια υποστήριξη, ειδικές αποστολές και συμβουλευτικά καθήκοντα, η Μόσχα (σε συνεργασία με Τεχεράνη) σταθεροποίησε την παραπέουσα κυβέρνηση της Συρίας, αποκαθιστώντας την κυριαρχία της Δαμασκού έναντι των ανταρτών στο πεδίο της μάχης.

Tούτο, με τη σειρά του, προστάτευσε τις συριακές βάσεις της Ρωσίας – οι οποίες περιλαμβάνουν πλέον ένα λιμάνι και αεροπορικές βάσεις – δίνοντας της πρόσβαση στο εμπόριο στη χώρα, ενισχύοντας το προφίλ της ως στρατιωτικής δύναμης και ανοίγοντας τον δρόμο για να αποκτήσει μεγαλύτερο διπλωματικό ρόλο στην περιοχή.

Στο διπλωματικό πεδίο, η Ρωσία διεύρυνε τη συνεργασία της με το Ιράν, μετέτρεψε την αντιπαράθεση με την Τουρκία σε μια ραγδαία εξελισσόμενη σχέση και έγινε ένας σημαντικός περιφερειακός παίχτης, τον οποίο δεν μπορούν να αγνοήσουν το Ισραήλ, η Ιορδανία και (αν και σε μικρότερο βαθμό) το Ιράκ και η Σαουδική Αραβία.

Το κυριότερο, ανάγκασε επιτέλους τις ΗΠΑ να εμπλακούν σε εκτεταμένες διαπραγματεύσεις για διάφορα περιφερειακά ζητήματα, μεταξύ των οποίων οι συνομιλίες για την εξάλειψη των χημικών όπλων στη Συρία, σε μια εποχή που οι ΗΠΑ και άλλες δυτικές δυνάμεις τιμωρούσαν το Κρεμλίνο για την προσάρτηση της Κριμαίας και τις υπόλοιπες κινήσεις της Μόσχας στην Ευρώπη.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ

Fukuyama: Nα κατανοήσουμε τον «έσω άνθρωπο»

του Α. Παπαρσένου*

Επιτακτικό για τον Φράνσις Φουκουγιάμα, καθηγητή πολιτικών επιστημών στο Στάνφορντ, είναι να κατανοήσουμε τον «έσω άνθρωπο», ανατρέχοντας στην κατά τον Πλάτωνα έννοια του «θυμού».

Ο Φράνσις Φουκουγιάμα, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Στάνφορντ, έγινε διάσημος το 1992 με το βιβλίο του «Το τέλος της Ιστορίας», όταν μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ενωση και στην ανατολική Ευρώπη προέβλεπε την τελική επικράτηση του δυτικού φιλελεύθερου συστήματος, που αποδείχθηκε όμως πρόωρη δύο δεκαετίες αργότερα.

Στο νέο βιβλίο του, αναδεικνύει τη σημασία της ταυτότητας ως καθοριστικού παράγοντα της πολιτικής στις μέρες μας, όπως αποδεικνύεται με την άνοδο του αυταρχισμού και του εθνικολαϊκισμού στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, την επικράτηση του Brexit και την εκλογή του Τραμπ. Προειδοποιεί ότι οι δημοκρατίες σήμερα έχουν κατατμηθεί στη βάση όλο και στενότερων ταυτοτήτων, που με τη βοήθεια του Διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης προωθούν τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης εθνότητας, φυλής, φύλου και θρησκείας, και οδηγούν στην έκρηξη του αντιμεταναστευτικού κινήματος, του ριζοσπαστικού Ισλάμ και του «λευκού εθνικισμού».

Σελίδες: 1 2

Παιδιά «made in labo…»

της Marie-Hélène Verdier*

Παιδιά, ορφανά πατρός εν καιρώ ειρήνης!!!Mε το σχέδιο νόμου που προωθεί η γαλλική κυβέρνηση στερούνται του δικαιώματος να έχουν πατέρα.

Ο πρόεδρος Mακρόν είχε δηλώσει στο περιοδικό Têtu ότι δεν θα φέρει τον νόμο για την (ΙΥΑ) χωρίς την ευρεία συναίνεση των Γάλλων. Η συναίνεση δεν υπάρχει. Γιατί λοιπόν αυτός ο “αντι-γενεαλογικός” νόμος ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό στην ομιλία του για την γενικότερη πολιτική του; Πίεση των λόμπι; Εγγύηση προς την αριστερά, τώρα που είναι εξασφαλισμένος από τα δεξιά του; Να εκτρέψει τους Γάλλους από τις ανησυχίες τους: ανεργία, συντάξεις, υγεία; Από πείσμα; Ή για την ευχαρίστηση να βλέπει, μετά από κίτρινα γιλέκα και λευκές μπλούζες, άλλα χρώματα στους δρόμους; Όποια και αν είναι η απάντηση, ο δρόμος που επέλεξε η κυβέρνηση είναι επικίνδυνος.

Régis Debray: Η Ευρώπη φάντασμα…

Σε ένα σύντομο δοκίμιο, με τίτλο Η Ευρώπη φάντασμα, που εκδόθηκε τον Φεβρουάριο, ο φιλόσοφος Ρεζί Ντεμπρέ αντιπαραβάλλει την ευρωπαϊκή ιδέα με την πραγματικότητα της Ένωσης. Το σχόλιο είναι καυστικό και η διαπίστωση ελεγκτική με τη βαρύτητά της. Η Ευρώπη εξαφανίζεται, διαλυόμενη μέσα στη Δύση.

Ο πάντοτε παραγωγικός Ρεζί Ντεμπρέ φαίνεται να έχει γίνει ο εκλεκτός προσκεκλημένος των νέων συλλογών. Αφού εγκαινίασε, πριν πέντε χρόνια, στις Εκδόσεις Cerf, τις εξαίρετες μικρού σχήματος εκδόσεις «Γροθιά στο τραπέζι», νάτος συγγραφέας του πρώτου «Φυλλάδιου» στον Gallimard… Οι 44 σελίδες της Ευρώπης φάντασμα είναι συμπύκνωση νοημοσύνης και – το σήμα του Ντεμπρέ – θαύμα γραφής.

Ρεζί Ντεμπρέ: Η Ευρώπη φάντασμα

Επειδή η βούληση οικοδόμησης της Ευρώπης είναι ευγενής, φυσιολογική, ακόμη και μετά από κάθε σκοτεινή περίοδο, πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Δυστυχώς, δεν δημιουργούμε κοινό πεπρωμένο ή πολιτισμό με το μπέρδεμα νομικών κανόνων ούτε με την εγκατάσταση μιας μεγάλης περιφερειακής αγοράς. Αυτό που ο συγγραφέας αποκαλεί «προπατορικό ελάττωμα» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος προκύπτει από την απλοϊκή πίστη των ιδρυτών Πατέρων: πίστευαν ότι η κοινή αγορά θα βλαστήσει την ομοσπονδοποίηση, και ο homo economicus μπορεί να είναι οι χρυσαλλίδα του ευρωπαίου πολίτη. Ο ίδιος θυμίζει ωμά ότι Moνέ και Σουμάν, με τη στρατηγική των μικρών βημάτων, ήθελαν να φτάσουν στην ομοσπονδοποίηση. Αν και ο χρόνος ήταν κατάλληλος – η ειρήνη της ηπείρου εγγυημένη από την πυρηνική αποτροπή και την ισορροπία του τρόμου – η μέθοδος ήταν λανθασμένη.